Kutadgu Bilig (Mutluluk Bilgisi) kitabının sonunda Yusuf Has Hacip kendine de öğütler verir. Güzel bir yöntem olduğu kanaatine vardım. O zaman biz de verelim biraz öğüt kendi kendimize. . .
1- Şükret…
Evet şükret…Allah’a şükret…Verdikleri için, vermedikleri için. Olduğun yer için, olmadığın yer için. Sevdiklerin, yanında olanlar, hep yanında olacaklar…Hatta sevemediklerin, terk edip gidenler ve yanında olmayanlar için. Sağlığın için, ailen için… Şükret…
2- Farkına Var…
Neden yaratıldığının, neden şu anda burada olduğunun, kısaca neden sen olduğunun farkına var. Farkına var insanın, hayvanın, doğanın, eşyanın tabiatının…
3- Ara.
“Ne aradığını bilmeyen, bulduğunu anlamaz” demişti bir sohbette Barış Manço…Aramalısın sen de…Derste, dışarıda, kitapta, sözde, attığın her adımda, aldığın nefeste, verdiğin nefeste…
4- Aradığını Bul.
Zor, hatta çok zor…Belki de basit çok basit…Uçlar arasında gezinen bir macera bu. Aradığını bulmak. Derdindir seni sen yapan. Derdin büyük olmalı ki, sonucunda büyük olsun…Sormamış mıydı tez yazarken Hocaların “Derdin nedir?” diye. Tezi tez yapan dert değil miydi oysa…
5- Bulduğunu Anla.
Yok bunu sen anlamalısın. Ben anlatamam. Dilim lal olur, kalemi silerim…
6- Şükret.
Gerekirse Mecnun ol yola koyul, gerekirse yoldaki taşları temizle, gerekirse  yol ol üzerinde Mecnunlar yürüsün…Ama bu üçünden en az biri mutlaka ol…
Sana formülü şöyle özetleyeyim: “Şükret, farkına var, ara, aradığını bul, bulduğunu anla, Şükret” …Bu iyiliğimi de unutma yaz bir yerlere…
Şimdi git kahveni koy, başla çalışmaya, yol uzun, sevda büyük…