Eskişehir’in Odunpazarı ilçesi 71 Evler Mahallesi’nde mütevazı bir evde yaşayan 59 yaşındaki Arzuman Uçar, hayatını doğuştan engelli olan 33 yaşındaki kızı Sevgi’nin bakımına adamış durumda. İddiasına göre 2018 yılında 34 yıllık eşi tarafından yalnız bırakılan Uçar, o günden bu yana kızına tek başına bakıyor.
Uçar, eşinin kendisini ve çocuklarını terk etmesinin ardından hiçbir maddi ya da manevi destek sunmadığını dile getiriyor. “Ben bu çocuğa bakamam, ne haliniz varsa görün” diyerek evi terk ettiğini belirten Uçar, şu anda yalnızca Sevgi’nin 10 bin TL’lik engelli maaşıyla geçinmeye çalışıyor. Kirası 7 bin TL olan evde zar zor yaşamını sürdüren Uçar, geriye kalanla mutfağını ve temel ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyor.
Eşini ve Hayatını Geride Bıraktı
Arzuman Uçar, eşinin hiçbir zaman evin giderlerini karşılamadığını, sadece kendisiyle ilgilendiğini öne sürerek şunları dile getiriyor:
“Eşim eve hiçbir zaman bakmadı. Kirasını ödemedi, mutfağı düşünmedi. Kendi giyimine kuşamına para harcardı. Bin liralık gömlek, 800 liralık ayakkabı alırdı. Ama çocuğuna bir gün bile ‘bir şeye ihtiyacı var mı’ diye sormadı. Hep ben baktım, ben ilgilendim. En sonunda da ‘Ben bakamam’ dedi ve gitti. Başka biriyle yaşamaya başladı. O günden beri tek başıma mücadele ediyorum.”
Eskişehir’de 33 Yıllık Mücadele Eşi Terk Etti O Kızına Sımsıkı Sarıldı
Sevgi İçin Geçen Bir Ömür
33 yaşındaki Sevgi, doğum sırasında kafatasında oluşan gelişim bozukluğu nedeniyle engelli olarak dünyaya geldi. Doğumdan sonra Erzurum’da ameliyat edilen Sevgi’nin beyninde su birikmesi olduğu ve gelişim göstermeyeceği doktorlar tarafından ailesine bildirildi.
Uçar, kızının oturamadığını, göremediğini ancak duyabildiğini belirterek, “Seslere tepki veriyor. Kapı açılınca sesini tanıyor. Acıktığında ağlıyor, altı ıslandığında huzursuz oluyor. Bunları anlayarak hareket ediyorum” dedi.
“Sabah İlk İşim Onunla İlgilenmek”
Uçar, gününün neredeyse tamamını Sevgi’ye ayırıyor. Sabah uyandığında ilk işi kızının altını değiştirmek, yemeğini hazırlamak ve kişisel bakımını yapmak oluyor.
“Katı yiyecek tüketemediği için sabahları çorba yaparım. Günde birkaç kez altını değiştiririm. 2-3 günde bir banyo yaptırırım. Diğer zamanlarda ev işleriyle ilgilenirim ama evin dışına nadiren çıkarım. Tüm zamanım onunla geçiyor” diyen Uçar, yalnızlığını ve yükünü içtenlikle anlatıyor.
Eskişehir’de Mücadele Eşi Gitti O Kızına Sımsıkı Sarıldı
“Yine de Şükrediyorum, Evladım Benim Emanetim”
Tüm bu zorluklara rağmen isyan etmeyen Uçar, yaşadığı hayata rağmen umutlu kalmaya çalışıyor.
“Yine de Rabbime şükürler olsun. Böyle bir evladı bana verdi, ben de ona bakabiliyorum. Allah hiçbir şeyi sebepsiz yaratmaz. Onun bana gelişinin bir nedeni vardır. Evladım bana emanet. Ben ona, o da bana bakıyor. Evim barkım yok, bir kuru canım var, başka da bir şeyim yok ama sabrediyorum” diyerek duygularını dile getiriyor.
Komşuların Yardımıyla Ayakta Duruyor
Uçar’ın geçimi büyük ölçüde mahallelinin desteğiyle sağlanıyor. Komşular zaman zaman gıda ve temizlik ürünleriyle yardımcı oluyor. Sosyal yardımlar dışında herhangi bir gelir kaynağı bulunmayan Uçar, resmi mercilerden gelen desteğin yetersiz olduğunu belirtiyor.
“Kızımın maaşıyla 7 bin lira kira ödüyorum, geriye kalanla geçinmek imkânsız. Komşularım olmasa ne yaparım bilmiyorum” diyen Uçar, benzer durumda olan annelere de “Yılmayın, Allah sabrını da verir” sözleriyle sesleniyor.
